Pelsklæddur í blíðviðri

Ég veit ekki hvernig , þaðan af síður hvar, ég á að vera þessa dagana. Á meðan mamma hangir léttklædd úti í garði, læt ég helst ekki sjá mig þar. Ja nema ég þurfi að röfla í mömmu, kvarta yfir skorti á vatni eða athygli. Ég þvælist þess í stað um íbúðina og reyni að finna einhvern svalan stað til kælingar. Ligg oft útflattur á bakinu með fætur útglennta upp við vegginn á stigapallinum, eða í forstofunni. Ég er nefnilega búinn að ná sólbaðsstellingunni,,, annarri þeirra

Ég er ekki par hrifinn af þessum svakalega hita, enda íklæddur náttúrulegum pels allan ársins hring, óháð veðurfari. Þótt það dugi skammt, geri ég allt til þess að kæla mig. Losa mig t.d. við þau hár sem ég mögulega get, hvar sem ég hef viðkomu. Mamma finnur til með mér og röflar því óvanalega lítið yfir hundahárum "úti um allt". Hún veit alveg að hún gæti ekki legið í sólbaði, eða farið í göngutúra í pels eða ísbjarnarbúning í þessum hita. Ég er því meira dekurdýr en vanalega, fæ m.a.s. sódavatn í hitanum. Og það sem átti bara að vera til hátíðabrigða, á jólum, páskum og 17.júní, í afmælum og stöku matarboðum, um verslunarmannahelgi, hvítasunnuhelgi, á 1.maí og sumardaginn fyrsta, stundum um helgar o.s.frv.

En þrátt fyrir dekrið, var þessi hiti þarna úti í dag fullmikið af því góða. Við mamma tókum litla bláa boltann með okkur í hunda/mömmuviðrun áðan.  Ég gat bara ekki farið í brjálaðan boltaleik, eftir göngu um Elliðaárdalinn í þessum líka skaðræðishita. Mamma hoppaði því og skoppaði um með boltann, eins og ,,, ja ég veit ekki hvað,,, á meðan að ég kaus að halda mig í skugga trjánna. Þá sannfærðist mamma um að nú ætti ég verulega bágt. Ég hlyti að vera veikur, með hita

Og að vissu leyti var ályktun mömmu rétt. Ég, þessi mjög svo skarpi hundur, hef það bara eftir sem ég heyri stundum sagt hér í sól og hita, þegar m.a.s. mamma þarf að fara inn og kæla sig:   OMG,,, I´m so hot

Vágestur

Óvelkominn gestur tróð sér inn til okkar mömmu í gær. Við komu hans bilaðist mamma, hljóp um veinandi og baðaði út höndunum með skelfingarsvip. Ég ákvað að taka þátt í hasarnum, hentist inn úr garðinum og hljóp um (alla) miðhæðina með mömmu. Ég vissi nú samt ekki af hverju við þeyttumst svona um eins og vitleysingar, en maður lætur sig nú ekki vanta í fjörið. Eftir smá stund settist ég niður og horfði á mömmu með "hvað er eiginlega að þér" svipnum. (Svipur sem ég nota mjög gjarnan þegar mamma vill fara í leiki sem mér leiðast).  Ég hvorki fann né sá neitt athugavert,  ja ef frá er talin hegðun mömmu

Allt í einu var hún komin með úðabrúsa í hendur og sprautaði allt í kring um sig. Þegar hún var farin að úða yfir mig líka, var mér nóg boðið og forðaði mér út í garð. Mér var ekki vært inni, mamma vopnuð, og stórhættuleg

En allan tímann sleppti hún ekki hendi af símanum sínum. Veinaði í hann öðru hvoru "geitungaárás", með beina útsendingu af ófriðarsvæðinu. Berglind móðursystir mín var á hinum enda línunnar og ráðlagði mömmu að leggja til atlögu, vopnuð Ajax rúðuúða. Hún sagði úðann þann nauðsynlega eign á heimilum þar sem enginn sjálfvirkur geitungabani er til staðar. En mamma fann bara húsgagnabónið, sem gagnaðist seint og illa gegn brjáluðum geitungi í árásarham

Þegar geitungurinn gafst loks upp, róaðist mamma og mér var óhætt að koma inn aftur. Þá var eldhúsgólfið orðið ófært sökum hálku og bónlyktin yfirþyrmandi. Ég herraði út í eitt þegar ég þefaði uppi hálkublettina og bragðið af þeim var ógeðslegt Ég lét mér því nægja að hnusa og hnerra, hnusa og hnerra, mamma var ófær um það. Hún sat inn í stofu klístruð og úfin,  alveg búin á því. Enda ekki lítið mál að ráða niðurlögum heils geitungs

Undirstöður

Við mamma vorum að setja saman nýja borðið úti í garði. Við þurftum að skrúfa fæturna undir borðið og það var hrikalega mikið mál. Fyrst lá ég ofan á borðplötunni á meðan að mamma byrjaði að festa fæturna undir það. Hún skipaði mér að færa mig af því að ég væri fyrir. Fyrir!! Ég var nú bara að fylgjast með að allt væri rétt og vel gert, eftirlit með framkvæmdum er nauðsynlegt á þessu heimili. Svo kom (auðvitað) í ljós að við þurftum að losa borðfætur og byrja verkið aftur. Það hafði víst gleymst að nota eitthvað af skrúfudótinu sem fylgdi borðinu og því riðaði rosalega flotta nýja borðið okkar eins og veik rolla    En við mamma létum það ekki á okkur á fá, losuðum fætur og festum þá aftur. Mamma sá um að skrúfa og ég var áfram í eftirlitinu

Sko! Það eru fjórir fætur undir borðinu og því var eftirlitsferlið býsna flókið. Trýni mitt þurfti að fylgja hverri skrúfu og hverjum snúningi skrúfjárns. Ég fór því hring, eftir hring, eftir hring, eftir hring, í norður, suður, austur og vestur. En jafnvægisskyn mitt er gott og því þjáðist ég hvorki af svima né þurfti ég að kasta upp. En eitthvað hefur eftirlitsvinnan truflað mömmu, því þegar hún hélt að verkinu væri lokið, ofboðslega ánægð með árangurinn, þá var búið að skrúfa mig fastan við einn borðfótinn

Málið er nefnilega það að ég er alltaf hafður í ól úti í garði. Mömmu er meinilla við að ég fari á flakk eða losi úrgang í næstu görðum. Því er ég alltaf bundinn við heimahagann. Og eftirlitsvinnu minni fylgir jú þessi langi taumur. Einhvern veginn hafði einhver flækja myndast í þessu hringsóli mínu og mömmu tekist að skrúfa ólina fasta við borðið. En við gáfumst ekki upp, mamma losaði skrúfurnar og flækjuna og ég er laus við að þvælast um allt með heilt garðborð um hálsinn  

Borðið komið á sinn stað, já eða næstum. Nú talar mamma um að hún þurfi að breyta einhverju í garðinum svo borðið njóti sín betur  Það stendur samt á fjórum fótum og er ekki neitt valt lengur. Við mamma æði og getum allt

En bara svo þið vitið, þið ykkar sem eigið eftir að skrúfa fæturna undir nýja, flotta garðborðið ykkar, þá eigum við mamma varahluti. Það urðu afgangs hjá okkur þrjár skinnur, ja bara svona ef ske kynni að ykkur vantaði

Myndarlegur

Loksins er búið að koma inn mynd af mér

Það gekk eitthvað illa hjá henni mömmu að minnka af mér jólamyndina.  Ætli litarefnið frá Evu sé farið að ná inn fyrir rótina

Flækingskettir

Í könnunarleiðöngrum mínum um hverfið, flækjast kettir oft fyrir mér. Það er alveg sama hvað mamma segir: "Sjáðu, þetta er bara lítil sæt kisa" " Hættu þessum látum og láttu kisu í friði"   Ég vil ekki vita af köttum nálægt mér og verð hrikalega pirraður þegar við hittum þá. Í heimi hunda eru kettir til þess að elta, já eða alla vega hræða

Venjulega dugir að stoppa, horfa illilega á kisuna, láta heyra pínu í mér og bingó! Hún lætur sig hverfa. Eftir stend ég hrikalega ánægður með mig og horfi hróðugur á mömmu " Ertu ekki ánægð með mig, kisan er farin"

En það eru til undantekningar. Um daginn varð á vegi mínum kisa sem lét ekki segjast. Tilburðir mínir til þess að stökkva henni á flótta voru til einskis. Ég stoppaði. Hún gaf sig ekki. Þá horfði ég illilega á hana, en það dugði ekki til. Þá ákvað ég að sýna tennurnar og urra smá, það gekk ekki heldur. "Litla sæta kisan" sat bara sem fastast á miðjum gangvegi mínum og mömmu, setti upp kryppu og gerði sig líklega til þess að hvæsa.

URRRRRRRRR!! Þvílík hortugheit  Slíkt framferði er ekki hundum bjóðandi. Ég setti því upp minn ljótasta svip og urraði svo hressilega að mömmu dauðbrá. Stökk svo að kettinum, með mömmu í eftirdragi

Kisan lét sig auðvitað hverfa, með látum. Mamma var hins vegar var ekkert ánægð með að vera dregin í þennan slag og hóf enn eina ræðuna um "litlar sætar kisur".  Hún ætti ekki að kvarta. Konan sem segist kjósa að líta á björtu hliðarnar. Getur hún þá ekki bara verið ánægð með að ég togi hana stundum pínulítið áfram. Hún er þá a.m.k. með einn fitt vöðva á líkamanum. Togvöðvann á hægri upphandlegg, sem ég sé um að þjálfa

ADL

Á hverjum degi vakna ég og vek mömmu, misjafnlega snemma

Á hverjum degi bíð ég með slefið lekandi úr kjaftinum eftir MAT, alltaf jafn mikið slef

Á hverjum degi fer ég út í garð og losa úrgang, ótrúlegt hvað getur komið frá ekki stærri búk

Á hverjum degi vakta ég ferðir nágrannakatta, þeir eru óþolandi og voga sér stundum í minn garð

Á hverjum degi verð ég að viðra mig, annars fer ég bara í fýlu og læt sambýlisfólkið finna fyrir því

Á hverjum degi þarf ég að bíða, og bíða og bíða. Eftir mömmu. Biðin hjá mér hefst þegar mamma fer í viðrunargallann. Þá fer ég að ganga um gólf, ýta á eftir mömmu og væla líkt og ég hafi aldrei áður komist út fyrir hússins dyr. Vælið og vesenið getur stundum pirrað mömmu, en það pirrar mig ALLTAF jafn mikið hversu oft hún þarf að huga að maskara, lyklum, síma, veski og glossi áður en við förum út. Ætli hún geri sér grein fyrir hversu langur tími fer í þennan útiveruundirbúning hennar. Get svo svarið það, ég gæti gengið af göflunum, meira vesenið á þessari konu. Svo leyfir hún sér stundum að röfla yfir óþreyjuvælinu í mér