Blóðugur boltaleikur

Ég skilaði ég mér heim úr boltanum áðan, blóðugur. Var í hundafótbolta með Pálma og Ingibjörgu þar sem ég sýndi snilldartakta eins og ævinlega. Flaug á eftir boltanum og kærði mig kollóttan um á hverju, eða hvernig ég lenti. Markmiðið er jú að grípa boltann, hlaupa með hann í kjaftinum til sóknarmanna, skila boltanum og fara aftur í vörn

Hamagangurinn í dag var þvílíkur að ég fékk svaka sár á hægri framloppu og það blæddi mikið. En ég var aldeilis ekki til í að hætta að spila, er eins og íþróttahetjurnar í sjónvarpinu, sem mamma var að tapa sér yfir um daginn, fórna mér alveg fyrir boltaíþróttina. Draghaltur og blóðugur, berst ég einbeittur og glaður í boltanum

En fótboltafélögum mínum var brugðið og ákváðu að koma mér heim til mömmu áður en skaðinn yrði meiri. Mamma tók pollróleg á móti mér, orðin vön meiðslum mínum. Ólíkt fyrsta skiptinu sem hún sá blóð á loppu og missti sig í móðursýkina. Annar bræðra minna sem veit mikið um blóð og svöðusár, á fólki reyndari, tókst að róa hana og fá hana ofan af því að kalla út dýralækninn og allt hans starfsfólk til þess að sinna mér að kvöldlagi

Ég hef blóðgast nokkrum sinnum síðan þá, svo mamma er orðin býsna sjóuð í hundaíþróttameiðslum. Hún fær að núorðið að hreinsa sárið, ég sé svo sjálfur um restina. Leggst niður og sleiki sárin þegar ég þarf á því að halda

Líkur sækir líkan heim :)

Ég fór í kvöldgöngu með mömmu áðan. Eins og ævinlega, varð á vegi okkar áhugavert fólk. Fyrst hittum við Theu. En ég verð að segja eins og er að ég var að fara á límingunum á meðan mamma og hún voru að spjalla. Kommon,, maður fer ekki í hundarölt til þess að sitja kyrr og hlusta á konur ræða landsins gagn og nauðsynjar

Því næst rákumst við á ungt sætt par með Chihuahua tík. Ég rétt hnusaði af henni, bakkaði svo varlega frá þegar fór að heyrast í henni. En ég er nú að upplagi svo svakalega góður og blíðlyndur segir mamma og ákvað að ítreka boð sitt við Erlu og Kristínu Evu, við gætum sko alveg passað hann Felix. Þar sem ég er dauðhræddur við svona lítil kríli sem láta mikið í sér heyra, yrði lítil hætta á að ég yrði vondur við hann Felix, honum yrði því alveg óhætt í pössun hjá okkur

Svo hittum við hana Önnu Siggu (hina mömmu bræðra minna, samt er hún ekkert skyld mér)  og vinkonu hennar Þórunni. Þórunn var að viðra hund, en þar sem ég var að flýta mér, gleymdi ég alveg að hnusa upp kyn hundsins og spyrja að nafni. Sorry! En Anna Sigga kann sig og kynnti mig fyrir Þórunni og sagði: Þetta er Lappi, og þetta er mamma hans, hann er úti að ganga með hana

Og það var alveg rétt, ég bókstaflega dró hana mömmu að heiman, æddi með hana Elliðaárdalshringinn og heim aftur. Ég var að flýta mér, í óþolinmæðiskasti. Eitthvað sem mamma kannast vel við. Ég er ekki sá þolinmóðasti á jarðríki, en það sama má segja um mömmu, bara í kvenkyni. Við eigum það sameiginlegt að geta aldrei beðið og þolum illa óstundvísi

Ég er framkvæmdaglaður og byrja á ýmsu sem ég ræð svo ekkert við. Það á líka við um hana mömmu mína. Hana vantaði nýjan rúmgafl í nýja herbergið og ákvað að redda málunum sjálf. Hún átti (í þátíð) MDF plötu og keypti stingsög. Ég gekk alveg af göflunum þegar hún setti það skelfilega tæki í gang. En ég mátti alveg tapa mér,, nú eigum við mamma ónýta MDF plötu og hér er til sölu lítil stingsög, næstum ónotuð, á svakalega góðu verði

En svo er ég líka roooooooosaleg kelinn. Pabbi minn, sem ég bjó með fyrstu 8 mánuði lífs míns,kenndi mér að knús, kel, kossar, nart og nag væru ósköp eðlileg tjáningarleið.        Mamma er óttaleg kelin líka, og þakkar það foreldrum sínum og ástúð þeirra.  Ég get því óhikað kysst hana mömmu og knúsað þegar ég vil

Við mamma eru því heppin að hafa fundið hvort annað. Ég, þegar ég þurfti að finna annað heimili, hún, þegar hún þurfti nauðsynlega að hafa frábæran félaga sér við hlið á erfiðum stundum

Atvinnulaus

Þrátt fyrir að við mamma séum einu meðlimir málningarhópsins, rak hún mig út úr tilvonandi sjónvarpsherbergi/vinnuherbergi með látum og lokaði að sér. Hvít loppuför á gólfi, voru víst ekki á listanum yfir framkvæmdir. Sár grátur og krafs í hurð hefur engu skilað, ég er ekki lengur meðlimur málningarliðsins. Mig vantar því sárlega eitthvað að gera núna. Ég er harðduglegur og tel ekki eftir mér að taka þátt í bæði framkvæmdum og húsverkum

Í fyrra málaði ég t.d. hluta íbúðarinnar fyrir mömmu, alveg aleinn. Settist í dökkrauða olíumálningu, þeyttist svo um og málaði með rófunni allt sem á vegi mínum varð. Húsgögn, veggi og gólfefni. Rófan var fagurbleik í marga daga á eftir, einn af uppáhaldslitum mömmu, ég gerði þetta bara fyrir hana

Ég er liðtækur í baðherbergisþrifum. Sleiki alltaf hreinsiefnið af baðkerinu fyrir mömmu, hún er þá laus við að þrífa það af aftur. Ég kann líka að kveikja og slökkva á ryksugunni, aðallega slekk ég þó á henni. Við erum þá laus við þann hryllingshávaða og getum sungið með þrif-tónlistinni

Svo ef einhvern vantar hjálpsaman hund þar til mamma gleymir hvítu loppuförunum á gólfinu, endilega hafið þá samband. Ég kann allt, ég get allt

 

Ég fæ ekki næga athygli!

Litla nafnan hennar mömmu hefur verið á landinu í nokkra daga. Hún er nú alveg ágæt þegar hún heldur sig í kerrunni. Þá er hægt að hnusa af henni í tíma og ótíma, stelast til þess að sleikja eina kinn eða svo, bara svona pínu smá þegar ég held að enginn sjái til. En þegar hún sleppur úr kerrunni, breytist hún í algeran skaðvald. Hangir í fanginu á mömmu og tekur frá mér alla athyglina. Ég er hreint ekki sáttur við það

"Útsí, músí, gútsí, fallegasta barnið, litla dúlla, sæta krútt". Ég hélt að þetta væru mín nöfn!! Kem skokkandi og þvílíkt glaður til mömmu þegar ég heyri kallað svona fallega á mig, en þá er litla nafnan alltaf þar og ekkert pláss fyrir mig. Mamma man jú svo sem eftir að klappa mér á kollinn, en það er ekki nóg. Ég má ekki hoppa í fangið á henni, "litla sæta barnið" er þar fyrir

"Lítið sætt barn" Halló!! Þessi litla manneskja er mjög handsterk og handóð. Trúið mér, ég veit það eftir að hafa verið leikfangið hennar. Hún rífur af mér handfylli af hárum þegar hún á að vera "góð við voffa" Hún hefur ráðist á trýnið mitt og nagað það, en ég má víst þakka fyrir það að hún er enn tannlaus. Svo vekja eyrun á mér mikla athygli. Skríkjandi af gleði rífur hún í þau af alefli, en þá er mér nú nóg boðið og læt í mér heyra, væli ámátlega undan litla fantinum

Mamma röflar stundum undan heyrnarleysi mínu, þessu sem kemur yfir mig þegar mig langar ekki að hlýða. "Heyrðu góði, þú veist að þetta er bannað. Vorum við ekki búin að ræða þetta, eða eru eyrun dottin af þér"    Næst þegar ég fæ þessa ræðu yfir mig get ég svarað fullum hálsi: "Já, litla sæta barnið, krúttið hún nafna þín reif þau af mér í síðustu heimsókn"

Fár

Hmmmmm,, sko!   Ég missti mig eiginlega smá í gær,, já eða ekki eiginlega

Minn æðislega frábæri félagi, frændi og hluthafi í mér, kom og sótti mig í gærkvöld. Við ætluðum að fara saman í rólegt kvöldrölt (mamma hefði kallað þetta rómantíska kvöldgöngu, en þá hefðu örugglega verið aðrir þátttakendur í þessari kvöldgöngu)

Nema hvað, svo ég haldi nú áfram með lýsinguna á kvöldgöngunni,,,,,, við hittum kött. Ekki einhverja "litla sæta kisu" eins og mamma nefnir þessi óæskilegu dýr. Þetta sem við mættum átti ekkert skylt við það. Svo að ég ákvað að sleppa mér. Í orðins fyllstu merkingu. Þeyttist af stað á eftir óargadýrinu með látum, og sleit tauminn. Hljóp taumlaust á eftir kettinum, hluthafanum til lítillar gleði

Hann skilaði mér því heim fyrr en áætlað var, frekar grár og gugginn. Mamma ályktaði strax sem svo að ég hefði gengið fram af honum í kattafárinu. Og ég,,, greyið ég, var auðvitað hundskammaður í forstofunni sökum útlits frændans, já og kannski kom þessi slitni taumur þar eitthvað líka við sögu líka. En við nánari yfirheyrslur yfir mér og hluthafanum kom í ljós, að ég átti kannski ekki alla sök á veikindalegu útlit hans. Hann var víst að veikjast, og ekki af hundaeltingaleik

Mamma ætlar því næst þegar ég slít taum, (númer fjögur núna að okkur minnir frá því að ég flutti til hennar), að kanna málsatvik til hlítar áður en ég verð ásakaður. Teljast ekki allir saklausir þar til sekt er sönnuð,, líka hundar?

En þangað til, (að ég missi mig aftur), sendi ég þér minn æðislegi frændi og fótboltafélagi, mínar bestu kveðjur og bataóskir. Og bara svo að þú vitir, þá kannast ég ekkert við slitna tauminn í forstofunni. Ég horfi til hliðar og geng frekar á veggi, heldur en að kannast við að hafa nokkurn tímann barið þessa ónýtu ól augum   

Neyðarkall

Kæru ættingjar nær og fjær, vinir mínir allir, nágrannar og lesendur. Hjálp!!!!

Ég held að hlutverk mitt sem gæludýr heimilisins hafi eitthvað misskilist.  Allt í einu er ég orðinn dansfélagi mömmu, í neyð, við erum jú bara tvö hér. Ég á að standa í afturfætur, ganga áfram, svo afturábak, og snúast í hringi

Ég hef yfirleitt ekkert á móti því að sýna hundakúnstir, þegar verðlaun eru í boði.  En núna er mér stórlega misboðið. Þegar ég heyri það hræðilega orð "dansa" og mamma setur nýja diskinn í tækið, þá læt ég mig sko hverfa. Ég dansa ekki. Jafnvel þótt bein sé í boði

Ég er farinn inn í búr í bili. Kem út aftur þegar Mamma Mia diskurinn er kominn í hulstrið